"gerçekten önemli olan bir tek felsefe sorunu vardır: intihar." demiş camus.
bir insanın kendisini öldürmesinden daha şairane bir hikaye de yoktur şu evren üzerinde; ancak cennet ve cehennemin varlığını umut eden bir insan olarak, intihar eden insan için bunlardan her ikisinin de olmadığına inanmak da istem dışı ulaştığım bir sonuç.
intihar eden kişinin motivi, yaşadığı hayatta çektiği ızdırabın daha beterini yaşayamayacağına olan inancıdır. sonsuz alevlerde yanmayı, yaşadığı hayata tercih eden bir insana verilecek ebedi cehennem ızdırabı başlı başına cehennem konseptine ters düşer. gönüllü olarak cehenneme gitmeyi seçen bir insana ne gibi bir ızdırap yaşatabilirsiniz?
diğer yandan cennet düşünüldüğünde, intihar eden insanın yağmurdan kaçarken doluya tutulmasından ibarettir. yaşadığı süre içinde öföri yüzünden bilinç yoksunluğuyla boğuşmuş bir insana ebedi bir öföri bahşetmek de pek bir şey ifade etmiyor.
intihar eden insana uygun tek bir yer var, araf... ne ebedi ızdırap, ne ebedi öföri; hiçbir şey hissedilmeyen, hiç kimsenin olmadığı, hiçbir şeyin eyleme dökülmediği, hiçbir şeyin değişmediği bir yer... ne sevilecek, ne de nefret edilecek hiçbir insanın bulunmadığı bir yer...
bu dünyada kendine yer bulamamış her insanın öldüğünde gitmek isteyecekleri yer.
