günler geçiyor, benim frekansım zamanınkiyle tutmuyor.
çok yorgunum. salt fiziksel yorgunluk değil bu, zihinsel olarak da yorgunum. yirmi iki yaşımda adamım, 55 yaşımdaymışım gibi yorgunum.
"bu yaşlarda oluyor öyle" diyenler oluyor, sözel yollardan küfretmesem de bakışlarımdan anlıyorlar siktir çektiğimi de konu uzamıyor.
tüm hevesim kırıldı, özgüvenim sarsıldı, insanlarla iletişim kurma yeteneğim sıfırdan sıfırın altnıa düştü. insanlardan korkmaya başladım, konuşurken daha sık kekeliyorum, cümlelerimin bir kısmını içimden söylüyorum, kimsenin anlam veremediği şeyleri daha sık söyler oldum, anlaşılmayan şeyleri açıklamaya üşeniyorum. tek başıma olmayı daha çok tercih eder oldum, okula giderken birisine rastlayacağım da beraber yürüyeceğiz diye ödüm kopuyor.
kilo aldım, yastığımda daha çok dökülmüş saç buluyorum, kambur duruyorum, yürürken/ motordayken/ otobüsteyken sürekli yere bakıyorum. bir iş yapmak bir yana, a noktasından b noktasına gidecek enerjiyi bulamıyorum. daha çok uyumak istiyorum.
büyüdüğüm yere dönesim, minimum insan etkileşimiyle yaşayıp gidesim var.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder