uykum kaçtı. gecenin bu saati olmuş ayaktayım. beni uyutmayan, yatağımdan kaldıran sebepse insan zihni...
bu sefer düşünmekten uyuyamadığım konu, lise yıllarım. madem uyuyamıyorum, dedim kendi kendime, öyleyse kalkıp bunları kusayım buraya. rahatlayıp sıcak yatağıma döner uyurum, ümidiyle...
liseden önce ne oldu? bir ortaokul efsanesi vardı. o yaştaki bir insanın nadiren yaşayabileceği şeyleri yaşadım orta son sınıfta. sıkı dostluklar kazandım. o yaşta bir insanın yaşamaması gereken şeyler de vardı bunların arasında. şimdi baktığımda "eheh" diyip geçtiğim şeyler, o zamanlar hakikaten büyük anlamlara sahipti.
sonra lisede ne oldu? lise başlar başlamaz bir hayal kırıklığı ele geçirdi tüm benliğimi. biz öylesine kandırılmış bir nesildik ki lisede aradığımızı bulamayacağımızı hiç düşünmemiştik. yani en azından ben düşünmemiştim.
ben günden güne içime kapanıyordum, yıllardır tanıdığım arkadaşlarım ise götlük üzerine götlük ediyordu. sonra aynı lisede olmadığım arkadaşlarımdan uzaklaşır oldum. niçin? çünkü o yıllar benim için öyle zordu ki eski arkadaşlarımla irtibat kurmak gerçekten de birinci önceliğim değildi... nitekim yavaş yavaş verilen sözler unutulmaya, arkadaşlardan kopmaya başlandı. bunu ben de istemedim, ama böyle olmasına sebep olanlardan biri de benim. şimdi, ama doğru ama yanlış, kendimce haklı sebeplerim de var...
fazlaca çocuktum, üstüne üstlük yeteri kadar büyüyemedim. dört senelik lise hayatımda daha en başından arkadaşlıkları kıymetli insanlarla arkadaşlık edemedim. iki çift laf etmekten hoşlandığım insanlarla arkadaşlık edemedim. hâlâ görüştüğüm ve görüşmeye devam edeceğim arkadaşlıklarım var elbette; fakat iletişim kurmadığım için pişman olduğum arkadaşlarım da var ve şimdi kırk yılda bir konuştuğum arkadaşlarımdan çok bu insanlar geliyorlar aklıma.
peki neden böyle oldu? çünkü eşşeğin zi... öhöm. neyse, neden böyle oldu? çünkü ebemin a... lan bi dur. kısacası ben aklımı si... ben bu yazıyı küfretmeden tamamlayamayacağımdan korkar oldum.
neden böyle oldu? çocukluk ettim, kabul. şimdiki aklım olsaydı bu hataya düşmezdim yani aptaldım da, bu da kabul. ama şimdi bakıyorum da ulan çok da boktan şeylerin derdindeydik be...
Orhun Kayaalp
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder